Zamek w Janowcu nad Wisłą to renesansowa budowla, wznoszona w latach 1508–1526 na stromym wzniesieniu wiślanym w powiecie puławskim. Inicjatorem budowy był Mikołaj Firlej, który w 1508 roku rozpoczął prace, a po jego śmierci kontynuował je syn, Piotr Firlej, wojewoda ruski. Zamek miał charakter późnogotycko-renesansowy, pełniąc funkcje obronne dzięki bastejom wysuniętym przed murami, co umożliwiało skuteczny ostrzał.

 

    W latach 1565–1585 zamek przeszedł przebudowę pod kierunkiem włoskiego architekta Santi Gucci, który dodał dwa skrzydła oraz krużganek, a także zaadaptował budynki na południu i północy. Po 1593 roku, kiedy zamek przeszedł w ręce rodziny Tarłów, rozbudowano część mieszkalną oraz dobudowano cylindryczne wieże.

 

    W 1606 roku zamek był miejscem pojednania króla Zygmunta III Wazy z marszałkiem Mikołajem Zebrzydowskim. W późniejszych latach, około 1654, właściciele Lubomirscy zbudowali kaplicę. Dnia 7 lutego 1656 roku zamek został ograbiony i spalony przez Szwedów pod wodzą Karola Gustawa. Po odbudowie w stylu barokowym przez architekta Tylmana z Gameren, pozostawał w rękach rodziny Lubomirskich do XVIII wieku.

 

    W 1783 roku Jerzy Marcin Lubomirski sprzedał zamek Mikołajowi Piaskowskiemu, jednak żaden z kolejnych właścicieli nie zdołał go utrzymać. Zamek stopniowo popadał w ruinę, a jego wyposażenie zostało sprzedane. W 1931 roku nabył go warszawiak Leon Kozłowski, który przeprowadził remont dwóch pomieszczeń w baszcie oraz zabezpieczył obiekt przed wandalizmem. W 1975 roku zamek trafił w ręce Muzeum Nadwiślańskiego i od 1993 roku trwa jego systematyczna renowacja.